Ο θεσμός της χορηγίας όπως επινοήθηκε και υιοθετήθηκε στην πατρογονική ελληνική κληρονομιά μας, συγκαταλέγονταν στις τέσσερις σημαντικές κοινωνικές λειτουργίες (χορηγία, γυμνασιαρχία, τριηραρχία και εστίαση) χάρις στις οποίες κατέστη δυνατή η οικονομική ευημερία της Ελληνικής Πόλης-Κράτους. Η χορηγία ήταν υποχρεωτική με νόμο για τους 120 πιο εύπορους πολίτες από κάθε μία από τις δέκα φυλές της Αθήνας. Με τη νομοθετική παρέμβαση για την υποχρέωση χορηγίας, οι πρόγονοί μας αναδείκνυαν τη σημασία της οικονομικής – κυρίως - συνδρομής αναλογικά με τη δυνατότητα γι’ αυτήν των εύπορων συμπολιτών τους, έτσι ώστε οι άποροι να μπορούν ν’ απολαμβάνουν τα αγαθά της ευημερούσας κοινωνίας χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς εκπορευόμενους από την άνιση κατανομή του πλούτου στο κοινωνικό σύνολο.
Αυτή η σοσιαλιστική αντίληψη περί τη νομιμοποιητική βάση της χορηγίας προσέδιδε στο κοινωνικό κράτος των προγόνων μας φιλελεύθερο χαρακτήρα. Υποχρεούνταν οι έχοντες να συνεισφέρουν για την ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου έτσι ώστε οι μη έχοντες να αποκτούν πρόσβαση σε δραστηριότητες πολιτιστικής, αθλητικής, κοινωνικοπολιτικής, οικονομικής ή άλλης φύσης, με τη βοήθεια των οποίων οι συμμετέχοντες πολίτες μορφώνονταν και διαμόρφωναν τη βούλησή τους έτσι ώστε να μπορούν να μετέχουν των κοινών ως ελεύθεροι πολίτες. Δηλαδή ως πολίτες που χάρη στη μόρφωσή τους μπορούσαν να έχουν ελεύθερη σκέψη και βούληση χωρίς να είναι εξαρτημένοι είτε από τους δημαγωγούς είτε από τους οικονομικά ισχυρούς της εποχής. Κοντολογίς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο θεσμός της χορηγίας στην ελληνική αρχαιότητα έθετε το σοσιαλισμό στην υπηρεσία του φιλελευθερισμού—ή το αντίστροφο, αν προτιμάτε, αναλόγως του τι πρεσβεύει πολιτικά κανείς—όπως οι έννοιες αυτές του σοσιαλισμού και φιλελευθερισμού νοούνται σήμερα.
Ο σύγχρονος θεσμός της χορηγίας εξελίχθηκε κυρίως στην ηπειρωτική Ευρώπη από τους νομικούς και οικονομικούς κύκλους του αγγλοσαξονικού δικαίου σε sponsoring - ο όρος προέρχεται από το λατινικό ρήμα «spondere» που αντιστοιχεί στο ελληνικό ρήμα «σπένδειν/σπένδεσθαι» και σημαίνει «τελώ σπονδάς μετά τινός», συνθηκολογώ, έρχομαι σε συμφωνία. Δηλαδή, η χορηγία - το sponsoring -επινοήθηκε από τους Έλληνες και εξελίχθηκε κυρίως στην Ευρώπη για να καλύψει την ανάγκη επίτευξης συμφωνιών για χάρη του κοινωνικού συνόλου.
Ίσως, για αυτόν κυρίως το λόγο η χορηγία να έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα στη νεοελληνική κοινωνία που ζούμε των κοινωνικών, πολιτικών, και οικονομικών αντιθέσεων και ανισορροπιών. Σε μια κοινωνία όπου μαστίζεται από τη δυσκολία επίτευξης συμφωνιών μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, εκλογέων και εκλεγμένων, πολιτικών και κοινωνικών ομάδων με, δήθεν, κεκτημένα δικαιώματα, αλλά στην ουσία με κεκτημένη μυωπική αντίληψη περί τον ρόλο τους στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου.
H ρήση του Αριστοτέλη στα Πολιτικά (1330Α, 13) ότι «Ου πολιτείαν γενέσθαι την αρίστην άνευ συμμέτρου χορηγίας». Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι μεταξύ των σημερινών απογόνων του Αριστοτέλη υπάρχουν πολλοί που κατανοούν τη ρήση του και συμβάλλουν με έργα στην «αριστεία» της πολιτείας. Πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό των Ελλήνων συμπολιτών—φυσικών και νομικών προσώπων—που γενναιόδωρα προέβησαν σε χορηγική—υπό μορφή δωρεών κυρίως—ανταπόκριση για την αντιμετώπιση των καταστροφών από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Αξιομνημόνευτο γεγονός κοινωνικής ευαισθησίας αποτελεί και η ανταπόκριση των εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών που από το υστέρημά τους κατέθεσαν μικροποσότητες χρημάτων για την ανακούφιση των ομοεθνών τους που επλήγησαν από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Παράδειγμα προς μίμηση είναι, επίσης, οι χιλιάδες των ομογενών που προέβησαν σε χορήγηση τουλάχιστον 3 εκ. € για την ενίσχυση και αποκατάσταση των πληγέντων Ελλήνων στην πατρίδα.
Αυτή η σοσιαλιστική αντίληψη περί τη νομιμοποιητική βάση της χορηγίας προσέδιδε στο κοινωνικό κράτος των προγόνων μας φιλελεύθερο χαρακτήρα. Υποχρεούνταν οι έχοντες να συνεισφέρουν για την ανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου έτσι ώστε οι μη έχοντες να αποκτούν πρόσβαση σε δραστηριότητες πολιτιστικής, αθλητικής, κοινωνικοπολιτικής, οικονομικής ή άλλης φύσης, με τη βοήθεια των οποίων οι συμμετέχοντες πολίτες μορφώνονταν και διαμόρφωναν τη βούλησή τους έτσι ώστε να μπορούν να μετέχουν των κοινών ως ελεύθεροι πολίτες. Δηλαδή ως πολίτες που χάρη στη μόρφωσή τους μπορούσαν να έχουν ελεύθερη σκέψη και βούληση χωρίς να είναι εξαρτημένοι είτε από τους δημαγωγούς είτε από τους οικονομικά ισχυρούς της εποχής. Κοντολογίς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο θεσμός της χορηγίας στην ελληνική αρχαιότητα έθετε το σοσιαλισμό στην υπηρεσία του φιλελευθερισμού—ή το αντίστροφο, αν προτιμάτε, αναλόγως του τι πρεσβεύει πολιτικά κανείς—όπως οι έννοιες αυτές του σοσιαλισμού και φιλελευθερισμού νοούνται σήμερα.
Ο σύγχρονος θεσμός της χορηγίας εξελίχθηκε κυρίως στην ηπειρωτική Ευρώπη από τους νομικούς και οικονομικούς κύκλους του αγγλοσαξονικού δικαίου σε sponsoring - ο όρος προέρχεται από το λατινικό ρήμα «spondere» που αντιστοιχεί στο ελληνικό ρήμα «σπένδειν/σπένδεσθαι» και σημαίνει «τελώ σπονδάς μετά τινός», συνθηκολογώ, έρχομαι σε συμφωνία. Δηλαδή, η χορηγία - το sponsoring -επινοήθηκε από τους Έλληνες και εξελίχθηκε κυρίως στην Ευρώπη για να καλύψει την ανάγκη επίτευξης συμφωνιών για χάρη του κοινωνικού συνόλου.
Ίσως, για αυτόν κυρίως το λόγο η χορηγία να έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα στη νεοελληνική κοινωνία που ζούμε των κοινωνικών, πολιτικών, και οικονομικών αντιθέσεων και ανισορροπιών. Σε μια κοινωνία όπου μαστίζεται από τη δυσκολία επίτευξης συμφωνιών μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων, εκλογέων και εκλεγμένων, πολιτικών και κοινωνικών ομάδων με, δήθεν, κεκτημένα δικαιώματα, αλλά στην ουσία με κεκτημένη μυωπική αντίληψη περί τον ρόλο τους στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου.
H ρήση του Αριστοτέλη στα Πολιτικά (1330Α, 13) ότι «Ου πολιτείαν γενέσθαι την αρίστην άνευ συμμέτρου χορηγίας». Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι μεταξύ των σημερινών απογόνων του Αριστοτέλη υπάρχουν πολλοί που κατανοούν τη ρήση του και συμβάλλουν με έργα στην «αριστεία» της πολιτείας. Πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό των Ελλήνων συμπολιτών—φυσικών και νομικών προσώπων—που γενναιόδωρα προέβησαν σε χορηγική—υπό μορφή δωρεών κυρίως—ανταπόκριση για την αντιμετώπιση των καταστροφών από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Αξιομνημόνευτο γεγονός κοινωνικής ευαισθησίας αποτελεί και η ανταπόκριση των εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών που από το υστέρημά τους κατέθεσαν μικροποσότητες χρημάτων για την ανακούφιση των ομοεθνών τους που επλήγησαν από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Παράδειγμα προς μίμηση είναι, επίσης, οι χιλιάδες των ομογενών που προέβησαν σε χορήγηση τουλάχιστον 3 εκ. € για την ενίσχυση και αποκατάσταση των πληγέντων Ελλήνων στην πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου